بهائیت فرقه ای منشعب از آیین بابی است.بهائیان این آیین را دین میخوانندولی

مسلمانان عموماً آن را به رسمیت نشناخته اند و آن را فرقه ای منحرف می

شمارند و معمولاً تعبیر «فرقه ضاله» را برای آن به کار می برند.

بنیانگذار آیین بهائی، میرزا حسینعلی نوری معروف به بهاءالله است، و این آیین

نام خود را از همین لقب برگرفته است.

پدرش میرزا عباس نوری معروف به میرزا بزرگ ،‌از مستوفیان و منشیان عهد

محمد شاه قاجار و به ویژه مورد توجه خاص قائم مقام فراهانی بود و بعد از قتل

قائم مقام از مناصب خود برکنار شد و به نور رفت (قائم مقام، 1356 ش ، ص19-

25؛ همو، 1357، بخش 1، ص 376؛ نبیل زرندی، ص 88-89).



میرزا حسینعلی در 1233،‌در تهران به دنیا آمد و مانند برادرانش آموزش های

مقدماتی ادب فارسی و عربی را زیر نظر پدر معلمان و مربیان گذراند .

در زمان ادعای بابیت سید علی محمد شیرازی ، در جمادی الاولی 1260، او

جوانی 28 ساله و ساکن تهران بود که در پی تبلیغ نخستین پیرو باب، ملاحسین

بشرو یه ای معروف به «باب الباب» ، در شمار نخستن گروندگان به باب در آمد و

از آن پس یکی از فعال ترین افراد بابی شد و به ترویج بابیگری ، به ویژه در نور و

مازندران ، پرداخت.

برخی از برادرانش ، ازجمله میرزا یحیی معروف به «صبح ازل» نیز بر اثر تبلیغ او

به این مرام پیوستند. میرزا یحیی سیزده سال از حسینعلی کوچکتر بود (نبیل

زرندی، ص 85، 88، 91؛ حاجی میرزا جانی کاشانی، مقدمة‌ براون ، ص لج )

از مشهورترین اقدامات میرزا حسینعلی در آن زمان، به نوشته‌ منابع بهائی (از

جمله نبیل زرندی ، ص 259-260)، طراحی نقشه آزادی قرة العین ـ که در قزوین

به اتهام همکاری در به شهادت رساندن ملامحمد تقی برغانی (برغانی، آل)

زندانی بود و نقش جدی و مؤثرش در اجتماع شماری از بابیان در واقعه بدشت

بود.

این اجتماع بعد از دستگیری و تبعید باب به قلعه چهریق در ماکو و به انگیزة تلاش

برای رهایی وی از زندان برپاشد.

میرزا حسینعلی با توجه به توانایی مالی و فراهم کردن امکانات اقامت طرفداران

باب در بدشت (حاجی میرزا جانی کاشانی ، ص 240-241)، جایگاهی معتبر نزد

اجتماع کنندگان یافت.در همین اجتماع بود که سخن از نسخ شریعت اسلام رفت

و قرة العین «بدون حجاب، با آرایش و زینت » به مجلس وارد شد و حاضران

رامخاطب ساخت که امروز «روزی است که قیود تقالید سابقه شکسته شد »

(نبیل زرندی، ص 271-273) .

شماری از افراد آن اجتماع ،‌به تعبیر برخی منابع بهائی «این طور تصور کردند که

حریت مضره را پیشه‌ خویش سازند و از حدود آداب تجاوز کنند» (همان ، ص 274-

275).

علاوه بر آن، هر یک از گردانندگان لقبی جدید و دارای جنبه‌ معنوی پیدا کرد:

محمد علی بارفروشی به" قدوس"، قرة العین به "طاهره "و میرزا حسینعلی

به "بهاءالله "ملقب شدند (همان ، ص 269-270) .

در بازگشت بابیان از بدشت ، در شعبان 1264، روستاییانی که برخی از

گزارشهای آن اجتماع را شنیده بودند ،‌در قربه "نیالا" به آنان حمله کردند و میرزا

حسینعلی به سختی از این غائله نجات یافت. برخی منابع بهائی، این برخورد را

به «غضب الهی » در نتیجه رفتار غیر اخلاقی بابیها در بدشت تعبیر کرده اند.

(همان، ص 275).

در همان اوان (سال 1265) ، شورش بابیها در قلعه شیخ طبرسی مازندران روی

داد و میرزا حسینعلی همراه با برادرش ،‌یحیی ، و جمعی دیگر قصد پیوستن به

بابیهای قلعه‌ طبرسی را داشت، ‌ولی در آمل دستگیر و زندانی و سپس روانه‌

تهران شد (حاجی میرزا جانی کاشانی، ص 242-244؛ نبیل زرندی ، ص 345-

353).

به فاصله اندکی ، شورش بابیها در تبریز پیش آمد و با کشته شدن یحیی

دارابی، ملقب به وحید، در شعبان 1266 خاتمه یافت . این شورشها و چند

حادثه دیگر مقارن با نخستین سالهای سلطنت ناصرالدین شاه قاجار بود.

قرائن تاریخی حاکی است که برخی از این شورشها ریشه اعتقادی و زمینه

اجتماعی و تاریخی داشته و به ویژه از اعتقاد شیعی ظهور امام زمان متأثر بوده

است؛ هر چند گفته می شود که سردمداران آنها غالباً در جهت جامه عمل

پوشاندن به دستورهای باب به این اقدامها دست زدند.

او در کتاب بیان فارسی پنج استان ایران را مختص پیروان خویش اعلام کرد و

حضور کافران به بیان را در این مناطق حرام خوانده بود.

در هر حال، میرزا تقی خان امیر کبیر، صدراعظم وقت، تصمیم به سرکوب قطعی

این قیامها گرفت؛ از این رو در 27 شعبان 1266 ،‌به دستور او سید علی محمد

باب در تبریز اعدام شد . به نوشته منابع بابی و بهائی، باب بعد از شنیدن

سرانجام قیام قلعه شیخ طبرسی ، که بر اثر آن بیشتر پیروان اولیه اش، از جمله

ملاحسین بشرویه ای و محمد علی بارفروشی ، کشته شده بودند، بی اندازه

محزون بود و حتی «از شدت حزن برای مدت شش ماه » از نوشتن ـ و به تعبیر

منابع بهائی : «نزول وحی » ـ باز ماند (نبیل زرندی. ص 393، 418-420؛ حاجی

میرزاجانی کاشانی، ص 208) ؛

اما گزارش منابع بابی و بهائی نسبت به جانشینی او یکسان نیست .حاجی

میرزاجانی کاشانی (ص 238،244) بعد از شرح اندوه باب در کشته شدن

یارانش، به «نوشتجات» میرزا یحیی (برادر میرزاحسینعلی ) ـ که در همان ایام به

باب رسیده بود ـ اشاره کرده و نوشته است که باب بعد از خواندن این نامه ها

مسرور شد و سپس وصیت نامه ای برای یحیی فرستاد و در آن « نص به وصایت

و ولایت فرمود» (برای تصویر این وصیت نامه و توضیح آن ،باب ص ب ـ پ ، 1-10) .

کنت دوگوبینو،‌ وزیر مختار فرانسه در ایران،‌نیز که در آن سالها در ایران بوده و

جزییات وقایع بابیان را ثبت کرده، میرزا یحیی را جانشین باب دانسته و تأکید کرده

است که این جانشینی، بدون سابقه و مقدمه صورت گرفت و بابیها آن را

پذیرفتند ( حاجی میرزاجانی کاشانی، مقدمه‌ براون، ص له ) .

خواهر میرزا حسینعلی ،‌عزیه خانم،‌نیز که خود از بابیها بود، در کتابی به نام تنبیه

النائمین (ص 3-4، 28-32) همین نظر را تأیید کرده است.

در برابر، نبیل زرندی (ص 419-422) از یک سیاح یاد کرده که به دستور باب برای

ادای احترام به کشته شدگان قلعه طبرسی، به مازندران و از آنجا به تهران نزد

میرزا حسینعلی رفت و هنگام مراجعت ،‌میرزا حسینعلی نامه ای به برادرش میرزا

یحیی برای باب فرستاد، و او بی درنگ پاسخ داد. در این پاسخ، به ‌میرزا یحیی

توصیه شده بود که در سایه برادر بزرگتر قرار گیرد و در آن «کوچکترین اشاره ای

به مقام موهومی که میرزا یحیی و اتباعش قائل بودند، وجود نداشت. عبدالبهاء

فرزند میرزا حسینعلی نوری ،‌در مقاله شخصی سیاح (ص 67-68) از زبان

سیاحی موهوم گزارش داده بود که گزینش یحیی به جانشینی باب، از طراحی

های میرزا حسینعلی بوده است «که افکار متوجه شخص غایبی شود و به این

وسیله بهاء الله محفوظ از تعرض ناس ماند»

(در باره منشأ اختلاف ،‌این گزارش ها و میزان اعتبار متون تاریخی بابی و بهائی

در این زمینه ، حاجی میرزجانی کاشانی ،مقدمه براون ،‌ص لج ـ لز؛ محیط

طباطبایی ،‌گوهر، سال 3،‌شماره 5 ، ص 343-348 ،‌ش 6 ، ص 426-431، ش 9،

ص 700-706، سال 4، ش 2 ص 113-120، ش 3،‌ص 200-208، ش4، ص 282-

291).

منبع : http://www.bahaifaith2.blogfa.com

 نوشته شده توسط قیاس در چهارشنبه 86/12/15 و ساعت 6:5 عصر | نظرات دیگران()